Hvað gerði eiginlega þessi Hoffa?

7. júní 2006

Ég lá í fastasvefni í kvöld þegar ég vaknaði við háreysti úr garðinum. Ég losaði handlegginn utan af koddanum sem ég er alltaf með í faðminum þegar ég sef (varlega, til að vekja hann ekki), tók þumalinn út úr mér, nuddaði stírurnar úr augunum og bölvaði Jimmy Hoffa í lágum hljóðum. Það er til pirrandi fólk - en vá. Maður sem hvarf sporlaust í Michigan á áttunda áratugnum og er ennþá að vekja fólk á Íslandi með hávaða þrjátíu árum síðar - það hlýtur að vera einhverskonar met.

Ég smeygði mér í uppáhalds brunabílaboxerana mína og klóraði mér geispandi í brjóstkassann í áberandi górillustíl meðan ég rölti fram í eldhús til að fá mér tebolla. En ég missti alla telyst þegar ég kíkti út um eldhúsgluggann. Það var búið að breyta fallegu lóðinni minni í leikmynd úr X-files.

Á grasflötinni voru ótal hvít tjöld og jeppar, lóðin var afgirt með hárri gaddavírsgirðingu og í hornum hennar gnæfðu þungvopnaðir trúðar. Afsakið, ég meina turnar. Það var hlið á girðingunni gegnt vesturbæjarlauginni, sitthvorumegin við það voru skriðdrekar á stærð við Kringluna og yfir þessari bölvuðu holu hans Jimmy Hoffa var stórt upplýst tjald, umkringt af á að giska fimmtíu hermönnum með vélbyssur. Við innganginn á tjaldinu stóðu þrír menn í hvítum sloppum og ræddu ákaft saman. Fyrir utan garðinn voru svo tveir dvergar í boltaleik. En það gæti hafa verið tilviljun.

Og hugsið ykkur bara, þetta gerðist allt á fjórum klukkutímum. Er ekki Internetið frábært!

Frú Vigdís var enn hlaupandi flissandi í hringi á svæði sem hafði augljóslega verið sérstaklega girt af til að halda honum í skefjum. Lögregluþjónarnir tveir, sem höfðu gefist upp á að elta hann, lágu sofandi í faðminum á hvor öðrum í einu horninu á girðingunni.

Ég nuddaði augun aftur, andvarpaði, gekk til baka inn í svefnherbergi, lagðist upp í rúm og skellti svefnherbergishurðinni í nokkur skipti á úlnliðinn á mér. Svo dró ég andann djúpt, fór aftur á fætur og fram í eldhús, en herbúðirnar voru ennþá í garðinum. Líklega ekki draumur. Ég prófaði að fljúga - og braut við það álitlegan mola úr framtönn. Örugglega ekki draumur.

Ég var að fara að hella mér upp á te til að róa mig þegar skært ljós lýsti skyndilega inn um gluggann frá einum varðturninum og rödd í kallkerfi endurómaði um allan vesturbæinn "You there, sexy man in firetruck boxers, put your hands up, and don't try anything funny. Nothing funny, you understand? Like making faces - or farting with your armpit. I hate that.".

Nú, amma kenndi mér að rökræða aldrei við manninn með vélbyssuna svo ég setti hendurnar hlýðinn upp í loftið. Ég leit áhyggjufullur niður eftir líkamanum. Þegar karlmaður í boxer-nærbuxum lyftir upp handleggjunum gægjast hlutir út. Hlutir sem geta truflað einbeitingu hermanna sem koma beint frá Írak og hafa ekki fengið ferska kjötvöru úr Nóatúni í marga mánuði. En röddin hélt áfram "Now dance. No, just kidding. Come outside, and keep your hands up." Ég gekk í áttina að svaladyrunum. "On a second though, put on some clothes. Something nice. Perhaps something red."

Ég fór inn í svefnherbergi til að fara í föt án brunabíla - og þar sit ég núna og skrifa eins hratt og ég get. Ef ég slepp á lífi verður kannski framhald á sögunni. Ef ekki, þá vil ég bara segja: Júlía - þótt ég hafi aldrei játað það, þá þótti mér þetta með ísmolana alveg frábært, takk!

---

Tjáskipti

Flæðið