Laganna verðir

22. janúar 2009

Ég er reiður núna, fjandinn sjálfur.

Ég var rétt að sofna áðan þegar ég frétti að lögreglan væri byrjuð að beita táragasi niðri á Austurvelli. Eins og allt skynsamt fólk gerir við slíkar aðstæður smeygði ég snarlega yfir mig peysu og þeysti rakleiðis niður á Austurvöll til að fylgjast með Íslandssögunni í beinni.

Það var undarleg stemning á Austurvelli þegar ég kom þangað um eittleytið. Hér um bil allt fólkið var farið upp að Stjórnarráði (fyrir utan einhvern hóp við alþingisskálann sem stóð á móti hópi lögreglumanna í óeirðagalla) svo ég rölti um hálfmannlausan Austurvöllinn og drakk í mig stemninguna. Ég stillti myndavélinni minni upp á lítinn staur til að taka mynd af Alþingishúsinu sem var illa leikið, útatað skyri og málningu og gluggar gapandi brotnir.

Þar sem ég stumraði yfir myndavélinni heyrði ég skyndilega háværan hvell einhversstaðar ekki svo fjarri mér og svo skömmu síðar þungan dynk alveg upp við mig. Ég hélt að löggan væri aftur byrjuð að skjóta táragasi og tók til fótanna, enda enn með tárvot augu og ógeðssviða í hálsinum eftir leifarnar af fyrri árásinni. En þegar ég leit til baka heyrði ég hlátrasköll.

Ég leit á "táragassprengjuna" sem hafði lent ca. hálfan metra frá mér og staurnum og gekk að henni. Þetta var lóð á endanum á líflínu.

Þarna stóð ég s.s. aleinn með myndavél - það voru a.m.k. 15 metrar í næstu manneskju - og hópur lögreglumanna uppi á Hótel Borg, sem leiddist greinilega að mótmælin skylu vera búin, ákvað að skemmta sér við að skjóta á mig með eldflaugardrifinni líflínu.

Þetta er nú öll atvinnumennskan hjá fólkinu sem á að vera að framfylgja lögunum í þessu landi.

Tjáskipti

Flæðið