Gleðilegan mánudag

6. febrúar 2006

Þetta var mögnuð helgi í leik og starfi, ég held að ég hafi náð að sofa í samtals fjóra tíma. En allt gaman tekur enda og þegar ég vaknaði í morgun var ég svo þreyttur að þegar ég reyndi að standa upp leið mér frekar eins og ég væri undir rúminu en ofan á því. Ég skreið á fjórum fótum inn á baðherbergi og stakk hausnum ofan í klósettskálina til að reyna að hressa mig við, hafði hreinlega ekki afl til að lyfta hausnum upp í sturtuna.

Þegar ég kom niður á bílastæði, þá var bíllinn minn frosinn inn í eitt stórt klakastykki þannig að það hefði helst þurft að skafa af gluggunum með slípirokki. Ég andvarpaði og reyndi að opna hurðina. Hún var frosin föst. Annað andvarp. Varirnar á mér frusu fastar við lásinn þegar ég reyndi að blása heitu lofti inn í hann og ég reif þær hér um bil af í heilu lagi þegar ég stóð upp. Ég juðaðist á hurðinni í rúmar fimm mínútur þar til hún loksins opnaðist, sótti íssköfuna inn í bílinn og byrjaði að hamast á klakabrynjunni á framrúðunni. Mér tókst á aðeins kortéri að gera ca. 10x15 cm stórt gat í ísinn sem mér fannst feykinóg enda skafan þá hvort sem var orðin eydd upp að handfangi. Ég settist inn í bílinn og lokaði hurðinni á eftir mér. Hún neitaði að lokast, allt frosið fast.

Ég reyndi að ræsa bílinn, en ekkert gerðist. Tíu mínútur fóru í örvæntingarfullar og árangurslausar tilraunir til ræsingar, en það heyrðust bara vesældarleg hóstakjöltur frá startaranum. Á þessum tímapunkti rann eitt einmana tár niður á nefbroddinn á mér. Og fraus þar.

Ég ákvað að fara aftur inn til að afþíða fingurna á mér og mætti Önnu á ganginum. Ég kjökraði eitthvað vonleysislegt, man ekki einu sinni hvað, og hún stakk strax upp á að ég pantaði Landroverinn. Hún les mig eins og doddabók.

Eftir fimm mínútna óstöðvandi grátkast inni á klósetti fór ég aftur út í bíl og reyndi að ræsa, og í elleftugustu tilraun hökti vélin loksins í gang. En þjófavarnarkerfið, sem er bilað og ekki hægt að slökkva á, fór í gang og hurðin neitaði enn að lokast. Þannig að í morgun ók ég á '96 módelinu af ísklumpi í vinnuna, haldandi hurðinni lokaðri með vinstri hönd og með hazard-ljósin í gangi. Ég er svo glæsilegt fordæmi í umferðinni.

Þegar ég loksins kom í vinnuna, tuttugu mínútum of seint, komst ég að því að ég var enn á inniskónum og í mislitum sokkum. Lífið er svo fallegur staður stundum.

---

Tjáskipti

Flæðið