Miskunnsami Mokverjinn

22. nóvember 2006

Fékk þrjá gesti í mat á föstudagskvöldið, tvo af tegundinni Homo Sapiens Sapiens og einn af tegundinni Canis Islandicus. Sátum og spjölluðum og hlógum (eða geltum, hver eftir sinni tegund) frá hálf-átta um kvöldið til hálf-þrjú um nóttina og geri aðrir betur. Mundi segja frá umræðuefninu en þá þyrfti ég að drepa ykkur. Eða a.m.k. meiða ykkur smá. Eða kannski bara segja eitthvað rosalega særandi, eins og "vá, hefur hárið á þér alltaf verið svona feitt" eða "ferlega samsvara eyrun á þér sér illa við hökuna á þér".

Ég er svo illgjarn, að hið hálfa væri bara ansi illgjarnt. Ójá.

En jæja, svo var ég með pakkfullt hús af hreint frábærum gestum á laugardagskvöldið. Eldaði að vísu tóman óþverra ofan í þessi grey, ég var svo steiktur í hausnum eftir svefnleysi undanfarinnar vinnu- og prófaviku að ég mundi varla hvað ég hét - hvað þá hvernig maður eldar mat. En þau sátu samt og átu þæg brunarústirnar af diskunum sínum og brostu skilningsríku blíðubrosi meðan ég starði tómlegu augnaráði á plastáhöldin mín bráðna föst við eldavélina og rifjaði með erfiðismunum upp hvar ég hafði sett... Eiginlega allt. Held ég hafi bara aldrei átt jafn sorglega þreytulega matargerð eins og þetta kvöld.

Þarf að bjóða þeim aftur einhverntíman - með eindæmum skemmtilegt og gott fólk sem þreyta gestgjafans bitnaði á - og gaman að spila við það Catan.

En já, helgin snerist semsagt um mat.
Og jú - mokstur!

Það greip mig ofsagleði þegar byrjaði að snjóa af krafti á laugardagskvöldið. Og það skríkti í mér eins og hafnfirskri skólastúlku þegar ég vaknaði á sunnudeginum og sá að allt var komið á bólakaf í snjó - því það á að vera snjór á veturna. Systir mín kíkti í morgunkaffi og þegar hún var farin gallaði ég mig upp, greip snjóskóflu heimilisins traustataki og fór svo út og mokaði. Og ég mokaði af innlifun. Ég mokaði eins og vindurinn. Ég mokaði fyrir Ísland!

Ég mokaði alla stéttina fyrir utan blokkina, frá Hagamel að Hofsvallagötu. Ég mokaði bílinn minn út úr risaskafli - og bílana við hliðina á honum líka. Svo námu næm karlmannseyru mín neyðaróp ungrar stúlku frá næsta bílastæði, svo ég rölti yfir götuna, mokaði bílinn hennar út og ýtti henni svo hálfa leið niður í miðbæ. Önnur nærstödd stúlka sá aðfarirnar og pantaði viðtal, og ég mokaði hana út líka. Frá henni fékk ég koss á kinnina að launum sem kom mér vægast sagt ánægjulega á óvart. Hélt að feminisminn væri löngu búinn að útrýma þess háttar kvenlegri kurteisi.

Og nú var ég kominn á bragðið. Ég fór á röltið um Hagamelinn með skófluna á öxlinni og mokaði út allt kvenkyns sem ég sá, samtals voru það fimm ungar konur sem fengu að kenna á mér þennan dag. Auðvitað sá ég einhverja karlmenn sem höfðu fest sig líka en þeir fengu að sjá um sig sjálfir, því það er langsótt að titla sig karlmann ef maður getur ekki keyrt bíl í smá snjóföl án þess að festa sig. Og ef karlmenn festa sig á annað borð? Þá geta þeir nú bara mokað sig út sjálfir.

Þessi mokstursgeðveiki tók tvo og hálfan tíma og þegar ég kom aftur upp í íbúð var ég svo gegnblautur af svita að ég þurfti að klippa utan af mér fötin. En maður minn, það var svo þess virði.

Tjáskipti

Flæðið